Begin dit jaar vond ik dat ik zon grote groep had met
meiden die naailes volgen bij mij dat we wel eens een modeshow konden gaan
doen. Meiden in elke groep waren razend enthousiast. Maar toen werd ik zwaar
aan mijn belofte gehouden. Geen idee waar ik dat zou moeten gaan doen, ik liet
het maar bezinken, dat doe ik vaker met ideeën die nog niet helemaal af zijn.
Een week later sta ik op het schoolplein te kletsen met
Berber, ik enthousiast over mijn Atelier MooiZO, zij enthousiast over haar
stichting Young 4 ever, ik had het over een modeshow maar geen locatie, maar
Berber dacht dat we de Time-Out wel konden gebruiken als locatie. Joepie, kon
ik de meiden weer enthousiast gaan maken.
In maart zijn we gaan zitten voor een kort draaiboek en
wat er nodig was, zo geregeld allemaal. Ik
stuur brieven naar mijn naaistudentjes en oud-studentjes, in totaal doen
er 12 meiden mee, van de 22 is dit een heel aantal.
Dan breekt de dag aan, Hemelvaart 2013, ik ben al vroeg
wakker, eigenlijk niet zenuwachtig, alles is al geregeld en de spullen die
meemoeten zijn klaar, zelfs mijn doemscenario dromen zijn uitgebleven (daar ben
ik helaas heel goed in!).
De meiden zijn er om 11 uur, ze mogen hun spullen naar de
zolder brengen, dit word hun kleedkamer voor vandaag. Er zijn vijf grote (nep)zussen,
nichten en buurmeisjes die de visagie en het kappen op zich nemen. Later zullen
deze meiden ervoor zorgen dat achter de schermen de volgordes goed geregeld
zijn en er op tijd is omgekleed voor de volgende showronde.
Er word direct aan de slag gegaan met kappen en opmaken,
omkleden en volgordes van kleding aandoen.
De meiden die als eerste helemaal mooi zijn gaan een
fotoshoot doen met een professionele fotograaf https://www.facebook.com/jorianploegmanfotografie.
De dames gaan er helemaal in op, je kunt wel zien dat er veel geoefend hebben
de dag ervoor! En de foto’s?! Die zijn prachtig!!
Na even chillen op de grote loungebanken en wachten tot
iedereen klaar is gaan we de show repeteren. Hier is ook geoefend merk ik. Ik
heb een lijst gemaakt met een volgorde daarin, her en der moet nog een naam
veranderd worden en er moeten nog wat rondes bij komen, er is ook zoveel kleding
gemaakt. De muziek word getest en er gaat nog van alles mis. Oei oei, daar
komen de eerste stressperikelen tevoorschijn.
Na de eerste oefening gaan we nog even lunchen met wat
drinken en een soepje erbij. De meiden komen weer wat tot rust.
Dan gaat het beginnen, er komen wat ouders, en andere
familie binnengedruppeld. Nu gaat het echt beginnen, het ene meisje word wat
stiller en de andere word giechelig of druk, toch best zenuwachtig, en ik ook
inmiddels. Huppakee, naar de kleedkamer, kleding voor de eerste ronde aan! De
regie is nu in handen van de meidengroep boven, ik sta beneden alle ouders te
verwelkomen, de microfoon te testen en me eigen steeds meer zenuwachtig te
voelen.
Als het even na tweeën is gaat het beginnen, ik vertel
wat ik doe en hoe hard de meiden de laatste tijd hebben gewerkt om al hun
prachtige kleding af te krijgen. En dat we naar de resultaten gaan kijken. Daar
vliegen de zenuwen weg en gaan we beginnen.
De meiden lopen een fantastische show, het gaat niet een
keer mis en het applaus van de supertrotse ouders mag er zijn, ik denk dat de
hele buurt hiervan genoten heeft.
De laatste ronde lopen de meiden met de door mij
ontworpen en door mijn zus gemaakte kleding, ze komen nu allemaal op, en
glunderen van oor tot oor en zijn supertrots dat ze dit voor elkaar hebben
gekregen! Ik ben ook apetrots op ze, en de ouders en andere familie zeker ook.
Nog een keer naar boven om hun mooiste kleding aan te
doen voor een groepsfoto.
Na de groepsfoto is er de keuze om te blijven hangen of
om lekker naar huis te gaan. Wij gaan opruimen.
Rond 4 uur ben ik ook thuis, trots op de meidengroep,
trots op ons organisatie en met in mijn hoofd het feit dat we dit volgend jaar
weer gaan doen, de meiden waren echt model voor één dag.